Achilles Last Stand

Achilles Last Stand
Nummer van:
Led Zeppelin
Van het album:
Presence
Uitgebracht 31 maart 1976
Opname November 1975, Musicland Studios, München
Genre Hardrock
Duur 10:25
Label Swan Song Records
Schrijver(s) Jimmy Page, Robert Plant
Producent(en) Jimmy Page
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Achilles Last Stand is een nummer van de Engelse rockband Led Zeppelin. Het is het openingsnummer van hun zevende studioalbum Presence uit 1976.

Beïnvloed door oosterse muziek, mythologie, vreemde culturen en de daarbij behorende traditionele muziek die ze tijdens hun reizen hadden ontdekt, begonnen gitarist Jimmy Page en zanger Robert Plant in de zomer van 1975 met het schrijven van het nummer. Met een lengte van bijna tien en een halve minuut is het een van de langste, en meest complexe studio-opnames van Led Zeppelin.

Het nummer kreeg overwegend positieve kritieken van de muziekrecensenten, sommigen vergeleken het met ander Led Zeppelinwerk zoals het nummer "Kashmir". Jimmy Page noemde het vaak zijn favoriete nummer en beschouwd de gitaarsolo gelijkwaardig als die in het nummer "Stairway to heaven".

Achtergrond

Na afloop van de concerttour door de Verenigde Staten en Canada in het voorjaar van 1975, en de vijf optredens in Earls Court in Londen in mei van hetzelfde jaar, nam de band het besluit om voorlopig niet meer op te treden.[1] Om te ontkomen aan de hoge belastingdruk kregen de bandleden het advies om niet te veel tijd in het Verenigd Koninkrijk door te brengen. Hierop wordt gezinspeeld in de openingszin van het nummer:

It was an April morning when they told us we should go, and as I turned to you, you smiled at me, how could we say no. [2]

(Het was op een ochtend in april toen ze ons vertelden dat we beter weg konden gaan, en toen ik me tot jou wendde, glimlachte je naar me, hoe konden we daar nee tegen zeggen.)

Jimmy Page en Robert Plant vertrokken in juni 1975 naar Marokko om materiaal te schrijven voor een nieuw album.[3] Page luisterde daar veel naar de lokale traditionele muziek, waarvan de invloed terug te horen is in zijn gitaarspel in "Achilles Last Stand".[4] Muziek uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten was al eerder een inspiratiebron voor nummers van Led Zeppelin, zoals te horen is in "Friends", "Four Sticks", "No Quarter" en "Kashmir".[5][6]

Hoewel "Achilles Last Stand" mythologische verwijzingen gebruikt die zijn ontleend aan William Blakes kunstwerk Albion, de Atlas-mythe en de Griekse held Achilles,[7] gaat het nummer over de reizen door Noord-Afrika die Page en Plant maakten tijdens hun fiscale ballingschap.[8]

De titel is een ironische verwijzing naar Plants auto-ongeluk van 4 augustus 1975, op het Griekse eiland Rhodos, waarbij hij zijn enkel blesseerde.[9] De Griekse held Achilles werd, volgens de mythe, gedood door een pijl in zijn achillespees, afgevuurd door Paris. Plant was daardoor gedwongen de opnames voor het nieuwe album vanuit een rolstoel te doen. De werktitel van het nummer luidde dan ook, "The Wheelchair Song".[10] De Canadese muziekjournalist en biograaf Martin Popoff zei in 2017 over de tekst:

Albion is een verwijzing naar Blake, maar ook de oude naam voor wat later Engeland zou heten. Het Atlasgebergte, dat door Marokko, Algerije en Tunesië loopt, wordt ook genoemd, maar de tekst verwijst eigenlijk naar Atlas, de god die de wereld op zijn schouders draagt. Plant legt ook een verband tussen zijn reizen naar Griekenland, Spanje, Montreux, Jersey en Californië, en hoe men zich, door te reizen, de wereld eigen maakt.[10]

Opname

Na uitgebreide repetities in Los Angeles, verplaatste Led Zeppelin zich naar de Musicland Studios in München om het album Presence op te nemen.[11] Op 12 november 1975 begon de band met de eerste opname van "Achilles Last Stand".[10] Bassist John Paul Jones gebruikte voor het eerst een plectrum tijdens een opname, om zijn achtsnarige BecVar Series I Triple Omega basgitaar te bespelen.[10] Jones had de gitaar in 1975 gekocht bij Don Weir's Music City in San Francisco en was gebouwd door Bruce BecVar, een voormalig instrumentenmaker bij gitaarfabrikant Alembic.[12] Hij zei dat deze meer volume toevoegde aan Page's gitaarsolo's. Hoewel Page het hier in eerste instantie niet mee eens was, moest hij al snel toegeven dat het wel degelijk effect had.[13] Na afloop van de opnames voor het album voegde Page, in afwezigheid van de andere bandleden, op dezelfde avond nog zes extra gitaarpartijen toe aan de opname van "Achilles Last Stand". Page:

Ze moesten er allemaal in een keer uitkomen. Ik wist dat elke gitaarpartij er toe deed, krachtig en met een eigen geluid.[14]

Recensies

Het nummer kreeg overwegend positieve kritieken van de muziekrecensenten. Journalist Stephen Davis van het muziektijdschrift Rolling Stone, schreef in 1976:

"Achilles Last Stand" zou een nummer van The Yardbirds kunnen zijn, maar dan twaalf jaar later. De indeling is als vanouds: Het woeste en aanvallende drummen van John Bonham speelt de echte hoofdrol in het nummer, totdat Jimmy Page moe wordt van het akkoord dat hij tijdens de zang van Plant moet spelen en de hoofdrol overneemt.[15]

Jon Young van het tijdschrift Spin was in 1991 negatiever in zijn review en kraakte het nummer af: "Niets is minder bevredigend dan tien minuten "Achilles Last Stand", een zware en saaie beproeving."[16]

In 2011 schreef Classic Rock Review: "Achilles Last Stand" is het huzarenstukje van Presence, een soort reisverslag. Een minpuntje van het nummer is dat het net iets te lang duurt en op het eind in herhaling valt."[17]

Andrew Doscas van PopMatters omschreef het nummer als: "Het laatste epische nummer van Led Zeppelin."[18]

Brian Downing van AllMusic noemde het nummer: "Het meest ambitieuze nummer van Presence, het enige dat is te vergelijken met de meesterwerken van Physical Graffiti."[19]

Live-uitvoeringen

Nadat Robert Plant voldoende hersteld was, begon Led Zeppelin in november 1976 met de voorbereidingen voor een concerttour door de Verenigde Staten.[20] "Achilles Last Stand" was een van de eerste nummers die ze repeteerden. Omdat de studio-opname extra gitaarpartijen bevatte, moest er een nieuw arrangement gemaakt worden om het live uit te kunnen voeren.[21] Page:

We hadden het ons ook gemakkelijk kunnen maken door alleen het bekende werk te spelen, maar we sprongen echt het diepe in met "Achilles". Ik dacht dat ik de dubbele Gibson EDS 1275 moest gebruiken, maar eigenlijk klonk het beter met de gewone 6-snarige, door verschillende effectpedalen te gebruiken.[22]

"Achilles Last Stand" en "Nobody's Fault But Mine" waren de enige twee nummers van het album Presence die de band toevoegde aan hun setlist tijdens optredens.[23] Het werd voor het eerst live gespeeld op 1 april 1977 in Dallas in het Dallas Memorial Auditorium, tijdens de concerttour door de VS.[24] Het werd voor het laatst gespeeld op 5 juli 1980 in München in de Olympiahalle, tijdens de Tour Over Europe 1980. Op de Led Zeppelin DVD uit 2003 staat een versie die op 4 augustus 1979 opgenomen is tijdens een optreden op het Knebworth Festival.

Coverversies

Achilles Last Stand is door diverse artiesten gecoverd. De bekendste zijn:[25]

Artiest Album Jaar
Dream Theater A change of seasons 1995
Assisting Sorrow Dead Zeppelin - A Metal Tribute to Led Zeppelin 2000
The Classic Rock String Quartet The Led Zeppelin Chamber Suite: A Classic Rock Tribute to Led Zeppelin 2004
Fierce Atmospheres Black Dog - A Tribute to Led Zeppelin's Greatest Hits 2014
Bronnen
  1. ↑ Keith Shadwick (2005). Led Zeppelin: The Story of a Band and Their Music 1968–1980 (1e druk). Pag. 240-241 San Francisco: Backbeat Books. ISBN 0-87930-871-0.
  2. ↑ Alfred Music (2008). "Achilles Last Stand". Led Zeppelin Mothership Authentic Guitar Tab Edition. Pag. 241. Alfred Publishing. ISBN 978-0-7390-5317-1.
  3. ↑ Alfred Music (2008). "Achilles Last Stand". Led Zeppelin Mothership Authentic Guitar Tab Edition. Pag. 241-243. Alfred Publishing. ISBN 978-0-7390-5317-1.
  4. ↑ Susan Fast (2001). In the Houses of the Holy: Led Zeppelin and the Power of Rock Music. Pag. 88. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-511756-5.
  5. ↑ Brad Tolinski (2012). Light and Shade: Conversations with Jimmy Page. Crown Publishing Group. ISBN 978-0-307-98573-6.
  6. ↑ Waksman, Steven Michael (1998). Instruments of Desire: The Electric Guitar and the Shaping of Musical Experience. Pag. 295. Universiteit van Minnesota.
  7. ↑ Iain Campbell (2016). "From Achilles to Alexander: The Classical World and the World of Metal". Pag. 215. In Bayer, Gerd (ed.). Heavy Metal Music in Britain. New York: Routledge. ISBN 978-0-7546-6423-9.
  8. ↑ Dave Lewis (1990). Led Zeppelin : A Celebration. Pag. 57. Omnibus Press. ISBN 978-0-711-92416-1.
  9. ↑ Bericht ongeluk van Plant op de Led Zeppelin website.. Gearchiveerd op 10 mei 2021.
  10. ↑ a b c d Martin Popoff (2017). Led Zeppelin: All the Albums, All the Songs. Pag. 184-185. MBI. ISBN 978-0-76035-211-3.
  11. ↑ Keith Shadwick (2005). Led Zeppelin: The Story of a Band and Their Music 1968–1980. Pag. 243-244. (1e druk). San Francisco: Backbeat Books. ISBN 0-87930-871-0.
  12. ↑ BecVar Series I Triple Omega, op Led-Zeppelin.org.. Gearchiveerd op 13 februari 2019.
  13. ↑ Keith Shadwick (2005). Led Zeppelin: The Story of a Band and Their Music 1968–1980. Pag. 246. (1e druk). San Francisco: Backbeat Books. ISBN 0-87930-871-0.
  14. ↑ Martin Power (2016). No Quarter: The Three Lives of Jimmy Page. Londen: Omnibus Press. ISBN 978-1-78323-536-0.
  15. ↑ Review van Davis in Rolling Stone Magazine, 20 mei 1976
  16. ↑ Jon Young (januari 1991). "Blue Light Special: Led Zeppelin". Spin. Vol. 6 no. 10. Pag. 78-79. ISSN 0886-3032.
  17. ↑ "Presence by Led Zeppelin". Classic Rock Review. 24 november 2011.
  18. ↑ Andrew Doscas (10 september 2015). "Led Zeppelin: Presence (Deluxe Edition)". PopMatters.
  19. ↑ Brian Downing. "Led Zeppelin: Achilles Last Stand – Review". AllMusic.
  20. ↑ Dave Lewis; Simon Pallett (2005). Led Zeppelin: The Concert File. Pag. 275-276. Londen: Omnibus Press. ISBN 1-84449-659-7.
  21. ↑ Dave Lewis; Simon Pallett (2005). Led Zeppelin: The Concert File. Pag. 308. Londen: Omnibus Press. ISBN 1-84449-659-7.
  22. ↑ Dave Lewis; Simon Pallett (2005). Led Zeppelin: The Concert File. Pag. 275. Londen: Omnibus Press. ISBN 1-84449-659-7.
  23. ↑ Dave Lewis (2010). Led Zeppelin: The 'Tight But Loose' Files. Londen: Omnibus Press. ISBN 978-0-857-12220-9.
  24. ↑ Led Zeppelin, VS-Tour, 1977. Dallas 1 april.. Gearchiveerd op 28 november 2021.
  25. ↑ Covers van "Achilles Last Stand" op Second Hand Songs.. Gearchiveerd op 7 april 2020.
· · Sjabloon bewerken

John Bonham · John Paul Jones · Jimmy Page · Robert Plant

Studioalbums:Led Zeppelin · Led Zeppelin II · Led Zeppelin III · Led Zeppelin IV · Houses of the Holy · Physical Graffiti · Presence · In Through the Out Door · Coda
Livealbums:The Song Remains the Same · BBC Sessions · How the West Was Won · Celebration Day
Compilatiealbums:Led Zeppelin Boxset · Profiled · Remasters · Led Zeppelin Boxset 2 · The Complete Studio Recordings · Best of Led Zeppelin · Mothership · Definitive Collection
Singles:Good Times Bad Times / Communication Breakdown · Whole Lotta Love / Living Loving Maid (She's Just a Woman) · Bron-Y-Aur Stomp / Out on the Tiles · Immigrant Song / Hey, Hey, What Can I Do · Black Dog / Misty Mountain Hop · Rock and Roll / Four Sticks · Over the Hills and Far Away / Dancing Days · D'yer Mak'er / The Crunge · Trampled Under Foot / Black Country Woman · Candy Store Rock / Royal Orleans · Fool in the Rain / Hot Dog
Films:The Song Remains the Same · Led Zeppelin DVD · Celebration Day
Boeken:Hammer of the Gods: The Led Zeppelin Saga · Stairway to Heaven: Led Zeppelin Uncensored · When Giants Walked the Earth · Led Zeppelin by Led Zeppelin
Tournees / Concerten:Scandinavian Tour 1968 · Tour Over Europe 1980 · Ahmet Ertegun Tribute Concert
Gerelateerde personen:Jason Bonham · Peter Grant · Eddie Kramer
Gerelateerde onderwerpen:Bron-Yr-Aur · Rolling Stones Mobile Studio · Swan Song Records