56 Dywizja Strzelców

Ten artykuł dotyczy 56 Dywizji Strzelców RFSRR. Zobacz też: 56 Dywizja Piechoty - inne dywizje piechoty z numerem 56.

56 Dywizja Strzelców

Historia
Państwo	Rosyjska FSRR
Sformowanie	1919
Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Leplem (14-15 maja 1920) bitwa pod Czernicą Wielką (4–5 lipca 1920) bitwa pod Twarogami (1 sierpnia 1920) bitwa pod Ciechanowcem (1–3 sierpnia 1920) bitwa o Obuchowo (26 września 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	15 Armia

56 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

56 Dywizja Strzelców sformowana została jesienią 1919 jako 2 Swodna Dywizja Strzelców. Walczyła z oddziałami Judenicza. W kwietniu 1920 weszła w skład 15 Armii i walczyła na Białorusi, między innymi pod Leplem.

Podczas drugiej ofensywy Tuchaczewskiego, 4 lipca 1920 dywizja stanowiła odwód armii^[1]. 5 lipca, weszła do natarcia bez przygotowania artyleryjskiego i przełamała obronę Wileńskiego pułku strzelców^[2][3]. Dalej maszerowała na Lidę – Nowogródek i Wołkowysk. 17 lipca nad Gawią nie zdołała rozbić Wileńskiego pułku strzelców.

1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 4021 żołnierzy z tego piechoty 3059, a kawalerii 103. Na uzbrojeniu posiadała 62 ciężkie karabiny maszynowe i 24 działa^[4]. We wrześniu 1920 w składzie 3 Armii broniła rejonu Grodna. Podczas odwrotu poniosła wysokie straty pod Lidą i do końca wojny nie przedstawiała większej wartości bojowej^[5].

W dniu 23 sierpnia 1920 po skutecznym ataku polskiego 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej na Łomżę wielu żołnierzy ze składu osobowego 56 Dywizji Strzelców dostało się do polskiej niewoli.

Dowódcy dywizji

• I.I. Muchtorow (XI 1919 – VI 1920)^[5]
• K.N. Annenkow (VI – VIII 1920)^[5]
• F. Mironow (VII – XII 1920)^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Ludwik Jędrzejczyk: Zarys historji wojennej 80-go Pułku Strzelców Nowogródzkich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
• Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.* Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Bolesław Waligóra: Dzieje 85-go pułku Strzelców Wileńskich. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928.