Andrzej Jastrzębiec
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 14 listopada 1398 | ||
Biskup serecki | |||
Okres sprawowania | 9 maja 1371–1386 | ||
Biskup wileński | |||
Okres sprawowania | 12 marca 1388–14 listopada 1398 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Nominacja biskupia | 1387 | ||
Sakra biskupia | brak danych | ||
|
Andrzej herbu Jastrzębiec, Andrzej z Krakowa, Andrzej Polak, Andrzej Wasiło[1] (zm. 14 listopada 1398 w Wilnie) – polski franciszkanin, biskup serecki, pierwszy biskup wileński, dyplomata, spowiednik królowej Elżbiety Łokietkówny.
Życiorys
Wstąpił do zakonu franciszkanów w Krakowie. W 1354 był kaznodzieją na Mazowszu, później misjonarzem na Litwie. Przybył na dwór węgierski Elżbiety Łokietkówny. Rozpoczął wraz z franciszkanami akcję misyjną w Mołdawii, której plonem było utworzenie 31 lipca 1370 biskupstwa w Serecie, którego został 9 maja 1371 pierwszym duszpasterzem. Od 1372 objął pieczę nad archidiecezją halicką. W latach 1376–1386 był biskupem pomocniczym w archidiecezji gnieźnieńskiej. W 1388 dokonał chrztu Litwy i został pierwszym biskupem nowo utworzonej diecezji wileńskiej. Założyciel klasztoru franciszkanów w Lidzie.
Przypisy
- ↑ Adam Boniecki: Poczet rodów w Wielkiém Księstwie Litewskiém w XV i XVI wieku, s. 3.
Bibliografia
- Nitecki, Piotr: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa: IW „Pax”, 2000.
- Pieradzka, Krystyna: Andrzej zw. Andrzejem z Krakowa (zm. 1398). [W:] Polski Słownik Biograficzny. Red. Konopczyński, Władysław i in. T. 1. Warszawa: PAN, 1935; s. 102-103.
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
Biskupi diecezjalni |
|
---|---|
Biskupi pomocniczy |
|
- p
- d
- e