Guillermo Uribe Holguín

Guillermo Uribe Holguín
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 marca 1880
Bogota

Data i miejsce śmierci

26 czerwca 1971
Bogota

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, skrzypek, pedagog muzyczny

Odznaczenia
Kawaler Orderu Boyacá (Kolumbia) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Guillermo Uribe Holguín (ur. 17 marca 1880 w Bogocie, zm. 26 czerwca 1971 tamże) – kolumbijski kompozytor, skrzypek i pedagog muzyczny, jeden z najważniejszych przedstawicieli kolumbijskiej muzyki poważnej pierwszej połowy XX w.[1][2] Autor ponad 400 kompozycji[3], założyciel Orquesta Sinfónica Nacional de Colombia w Bogocie.

Życiorys

Edukację muzyczną rozpoczął w wieku 11 lat w Academia Nacional de Música, ucząc się gry na skrzypcach (u Ricarda Figueroa) i kompozycji (u Santosa Cifuentesa i Augusta Azzali). W 1903 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie po raz pierwszy miał okazję usłyszeć na żywo profesjonalnych symfoników, kameralistów i artystów operowych. Ogromne wrażenie zrobił na nim koncert sławnego wówczas w USA kwartetu Kneisela (Kneisel Quartet) oraz opera Parsifal Wagnera pod dyrekcją Richarda Straussa[4]. Wrócił do kraju z zamiarem stworzenia kolumbijskiej orkiestry symfonicznej, który zrealizował wiele lat później.

W 1907 otrzymał stypendium rządowe i wyjechał do Paryża, do Schola Cantorum de Paris, by studiować w klasie skrzypiec Armanda Parenta i w klasie kompozycji prowadzonej przez jednego z założycieli Schola Cantorum – Vincenta d'Indy. Dyplom ukończenia uczelni uzyskał już po 3 latach nauki (zwykły tok nauczania trwał 5 lat). Równocześnie doskonalił swoją technikę gry na skrzypcach u Césara Thomsona w Brukseli[1].

W 1910 wrócił do Kolumbii i objął stanowisko dyrektora Academia Nacional de Música w Bogocie. Krótko potem przeistoczył tę placówkę w konserwatorium muzyczne (Conservatorio Nacional). Przez następne 25 lat był tam wykładowcą kompozycji, skrzypiec i dyrygentury. W 1935, wobec ostrej krytyki jego pracy przez innych muzyków i wykładowców uczelni, zrezygnował z dalszego kierowania konserwatorium. Jednak w 1942 wrócił na swoje dawne stanowisko i pełnił je do 1947[4].

Był odznaczony krzyżem kawalerskim francuskiej Legii Honorowej i kolumbijskim Krzyżem Boyacá[5].

Życie prywatne

Żoną Guillermo Uribe Holguína była Lucia Gutiérrez Samper (ur. 23 maja 1887 w Paryżu – zm. w czerwcu 1925 w Bogocie). Pobrali się 24 lutego 1910 podczas pobytu kompozytora w Paryżu. Lucia Gutiérrez była pianistką i często wykonywała partie solowe kompozycji męża. Mieli pięcioro dzieci: Ricarda, Germána, Maríę Antonię, Elvirę i Lucíę[6].

W 1941 wydał autobiografię Vida de un Músico Colombiano. Opisał w niej nie tylko własne życie i karierę, ale także wydarzenia artystyczne, społeczne i polityczne, które miały miejsce w stolicy Kolumbii w pierwszych dekadach XX w[7].

W 1975 spadkobiercy kompozytora i jego żony oraz Patronato Colombiano de Artes y Ciencias założyli Fundację Guillerma Uribe Holguina (Fundación Guillermo Uribe Holguín), której celem jest opieka nad spuścizną i popularyzacja muzyki kompozytora[1].

Twórczość

Kompozycje Uribe Holguína można podzielić na trzy grupy. W pierwszej – elementy folklorystyczne przenikają się z wirtuozowskimi technikami pianistycznymi. W drugiej – elementy folklorystyczne sprowadzone są do roli aluzji i opisane za pomocą wyrafinowanej orkiestracji. W trzeciej grupie kompozytor posługuje się stylem uniwersalnym i kosmopolitycznym[1].

Wybrane kompozycje

opera i balet

  • Furatena, tragedia liryczna w 3 aktach i 4 scenach, op. 76 (1940)
  • Tres ballets criollos, op. 78

utwory chóralne i wokalne

Guillermo Uribe Holguín

symfonie

  • Symfonia nr 1, op. 11 (1914, nowa red. 1947)
  • Symfonia nr 2 Del Terruño, op. 15a (1924)
  • Symfonia nr 3, op. 91 nr 1 (1955)
  • Symfonia nr 4, op. 98
  • Symfonia nr 5, op. 100 (1956)
  • Symfonia nr 6, op. 101 (1956)
  • Symfonia nr 7, op. 102 (1957)
  • Symfonia nr 8, op. 103 (1957, nowa red. 1958)
  • Symfonia nr 9, op. 110 (1959)
  • Symfonia nr 10, op. 112 (1960)
  • Symfonia nr 11, op. 117 (1961)

inne utwory orkiestralne

  • Tres Danzas, op. 21 (1926, nowa red. 1940)
  • Bochica, op. 73, poemat symfoniczny (1939)
  • Serenata, op.29 (1928)
  • Carnavalesca, op.34 (1929)
  • Marche funebre, op. 26 nr 1 (1928, nowa red. 1945)
  • Marche festiva, op. 26 nr 2 (1928)
  • Suite típica, op. 43 (1932)
  • Ceremonia Indígena, op.88 (1955)
  • Bolivar, op. 92 nr 2 (1955)
  • Coriolano, op. 97 (1955)
  • Conquistadores, op. 108 (1958)

koncerty

  • Concierto para violín no.1, op. 64 (1938)
  • Concierto a la Manera Antigua, op. 62, na fortepian i orkiestrę, (1951)
  • Villanesca, op. 31, na fortepian i orkiestrę (1957)
  • Concierto para clave y orquesta, op. 99 (1962)
  • Concierto para viola y orquesta, op. 109 (1962)
  • Concierto para violoncelo y orquesta, op. 118 (1962)
  • Concierto para violín n.º 2, op. 79 (1964)

utwory kameralne

utwory na instrumenty solowe

  • 300 Trozos en el sentimento popular[b], na fortepian
  • 6 preludiów na fortepian
  • Para el clavicémbalo (na klawesyn), op. 121 nr 1
  • Tres bosquejos[c], op. 51 nr 2, na gitarę
  • Pequeña suite[d], op. 80 nr 1, na gitarę

Uwagi

  1. dedykowane pamięci żony
  2. na podstawie tańców ludowych
  3. dedykowany Gentilowi Montaña
  4. dedykowany Andrésowi Segovia

Przypisy

  1. a b c d Ellie Anne Duque: Guillermo Uribe Holguín. [w:] Compositores Colombianos [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
  2. Ellie Anne Duque: Guillermo Uribe Holguín. Creador del Conservatorio y de la Sinfónica Nacional. [w:] Colarte. Patrimonio Cultural Colombiano [on-line]. 1980. [dostęp 2017-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-13)]. (hiszp.).
  3. Lista utworów Uribe Holguína. facartes.unal.edu.co. [dostęp 2017-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (hiszp.).
  4. a b Uribe Holguín, Guillermo. [w:] Banco de la Republica Actividad Cultural [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-24)]. (hiszp.).
  5. Ellie Anne Duque: Guillermo Uribe Holguín y sus «300 trozos en el sentimiento popular». Bogota: 1980, s. 20. (hiszp.).
  6. Genealogias de Colombia. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
  7. Escala / I.I.E.. Universidad Nacional. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).

Bibliografia

  • Escala / I.I.E.. Universidad Nacional. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
  • Ellie Anne Duque: Guillermo Uribe Holguín. [w:] Compositores Colombianos [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
  • Uribe Holguín, Guillermo. [w:] Banco de la Republica Actividad Cultural [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
  • Guillermo Uribe Holguín. [w:] Biografias y Vidas. La Enciclopedia Biografica en Linea [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
  • ISNI: 0000000024921382
  • VIAF: 43245274
  • LCCN: n84143163
  • GND: 1056375442
  • BnF: 165812814
  • NTA: 294525106
  • Open Library: OL2365017A
  • PLWABN: 9810590329605606
  • identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 63349