Henryk Jaroszewicz

Henryk Jaroszewicz

Henryk Jaroszewicz (2020)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	1974[1] Gliwice[1]
doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: językoznawstwo słowiańskie[2]
Alma Mater	Uniwersytet Opolski (1999)
Doktorat	13 listopada 2003[2] – językoznawstwo Uniwersytet Opolski Wydział Filologiczny
Habilitacja	20 czerwca 2017[2] – językoznawstwo Uniwersytet Wrocławski Wydział Filologiczny
nauczyciel akademicki
uczelnia	Uniwersytet Opolski[1]
Wydział	Filologiczny Katedra Slawistyki
Stanowisko	asystent (1999–2001) adiunkt (2004–2005)
Okres zatrudn.	1999–2001, 2004–2005
uczelnia	Uniwersytet Zagrzebski[1]
Stanowisko	lektor i wykładowca języka polskiego
Okres zatrudn.	2001–2004
uczelnia	Uniwersytet Wrocławski[1]
Wydział	Filologiczny Instytut Filologii Słowiańskiej Zakład Kroatystyki i Serbistyki
Stanowisko	adiunkt (2005–2024) profesor uczelni (od 1 marca 2024)[3]
Okres zatrudn.	od 1 października 2005[2]

Henryk Michał Jaroszewicz (ur. 1974 w Gliwicach^[1]) – śląski^[4] językoznawca, socjolingwista i specjalista języków południowosłowiańskich^[5] (serbokroatysta) i polonista^[1]. Doktor hab. nauk humanistycznych, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego^[6].

Życiorys

Urodził się w 1974 r. w Gliwicach. Ukończył Technikum Kolejowe w Gliwicach (1995) oraz Uniwersytet Opolski w Opolu (1999). Na opolskiej uczelni obronił pracę doktorską Nowe tendencje normatywne w standardowych językach chorwackim i serbskim (2003). Był asystentem, a potem adiunktem w Katedrze Slawistyki działającej w ramach Instytutu Filologii Polskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Opolskiego. W latach 2001–2004 pełnił funkcję lektora i wykładowcy języka polskiego na Uniwersytecie w Zagrzebiu. Od 2005 r. jest związany z Uniwersytetem Wrocławskim, gdzie w 2017 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie monografii Derywacja frazeologiczna w języku polskim i serbskim^[1][2]. Obecnie jest zatrudniony na stanowisku profesora w Instytucie Filologii Słowiańskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego^[7][1].

Jest socjolingwistą, serbokroatystą, polonistą, autorem czterech monografii oraz przeszło trzydziestu artykułów naukowych i rozdziałów monografii. Publikuje felietony popularnonaukowe na portalu internetowym Wachtyrz.eu^[8]. Bada współczesną historię języków południowosłowiańskich i zachodniosłowiańskich, zajmuje się polityką językową i ekologią językową, poświęca uwagę badawczą pograniczom gramatyki oraz frazeologii. Jest autorem pierwszego w historii naukowego opracowania kodyfikującego język śląski Zasady pisowni języka śląskiego (2022)^[9].

Jest członkiem-założycielem Rady Języka Śląskiego (2023)^[10][11].

Najważniejsze publikacje

Języki południowosłowiańskie

• Nowe tendencje normatywne w standardowych językach chorwackim i serbskim (Opole 2004)
• Jugosłowiańskie spory o status języka serbsko-chorwackiego w latach 1901–1991 (Wrocław 2006)
• Прилози историји српскохрватског језика (Београд 2012)
• Derywacja frazeologiczna w języku polskim i serbskim (Wrocław 2016)

Język śląski

• Literacko-jynzykowŏ erbowizna Gōrnego Ślōnska – in spe, (w:) „Kiedy umrze ślōnsko gŏdka”, red. M. Musiał, M. Rosa, Katowice, 2019, s. 85–91
• Rozwój języka Górnoślązaków w XXI wieku. Szkic socjolingwistyczny, „Zeszyty Łużyckie”, LIII, 2019, s. 25–42
• Krytyka prób emancypacji śląszczyzny. Płaszczyzna prawno-ustrojowa, społeczno-polityczna i personalna, „Slavica Wratislaviensia”, CLXIX, 2019, s. 137–166
• Zasady pisowni języka śląskiego. Studium normatywne (Siedlce 2022)

Życie prywatne

Ślązak z urodzenia i wyboru^[1]. Publicznie deklaruje się jako Ślązak, jest członkiem Stowarzyszenia Osób Narodowości Śląskiej^[12]. Mąż, ojciec trojga dzieci. Mieszka w Legnicy^[1].

Przypisy