Konstans II (cesarz bizantyński)

Konstans II Brodaty

Konstans II i jego syn Konstantyn – wizerunek na monecie
Cesarz bizantyjski
Okres	od 641 do 15 września 668
Poprzednik	Herakleonas
Następca	Mezizios (uzurpator) Konstantyn IV
Dane biograficzne
Data urodzenia	7 listopada 630
Data śmierci	15 września 668
Ojciec	Konstantyn III
Matka	Gregoria
Żona	Fausta
Dzieci	Konstantyn IV, Herakliusz, Tyberiusz
Multimedia w Wikimedia Commons

Konstans II Brodaty (Constans II Pogonatus, ur. 7 listopada 630, zm. 15 września 668) – cesarz bizantyński od 641 roku do śmierci.

Życiorys

Był synem Konstantyna III i jego żony Gregorii. Tron odziedziczył po swoim wuju – Herakleonasie, obalonym w wyniku zamieszek w Konstantynopolu. W celu zapewnienia sobie pełni władzy^[1] kazał wyświęcić na księdza swego brata Teodozjusza i następnie go zamordować.

Początek panowania cesarza upłynął pod znakiem zagrożenia ze strony Arabów. Pod wodzą kalifa Umara i jego dowódców przygotowywali się do oblężenia Konstantynopola od strony lądu i morza, jednak powstrzymała ich śmierć arabskiego władcy. Konstans II zmuszony został do rezygnacji z ziem egipskich, gdy jego flota poniosła klęskę pod Finike w 655 roku. Wykorzystując względny spokój na froncie arabskim cesarz skierował się nad Dunaj, gdzie w 658 roku pokonał plemiona słowiańskie. Do trudnej sytuacji Konstansa przyczyniły się również liczne bunty uzurpatorów. W latach 646–647 w egzarchacie Kartaginy panował samozwańczy cesarz Grzegorz, pokonany przez Arabów pod Sufetulą. Z kolei w Italii i Sycylii basileusem ogłosił się w 649 roku Olimpios, wysłany uprzednio przez Konstansa z misją uwięzienia papieża Marcina I. Bunt zakończył się wraz z nagłą śmiercią Olimpiosa w 652 roku.

W polityce religijnej Konstans II sprzyjał jawnie monoteletyzmowi. Aby ugruntować pozycję doktryny ogłosił traktat religijny Typos, co jednak doprowadziło do niepokojów na tle religijnym. Samozwaniec afrykański Grzegorz był zwolennikiem ortodoksji, a Olimpios ogłosił się cesarzem wykorzystując niepopularność Konstansa w Italii. W związku z planami odzyskania afrykańskich posiadłości i Sycylii, cesarz nosił się z zamiarem przeniesienia stolicy imperium do Syrakuz. Aby ugruntować następstwo tronu, uczynił współpanującymi swoich synów: w 654 roku Konstantyna (późniejszego cesarza), a w 659 roku Tyberiusza i Herakliusza.

Dokonał gruntownej reorganizacji Marynarki Wojennej Cesarstwa. W 663 roku wyruszył na czele nowej floty na Sycylię w celu uratowania wyspy i Północnej Afryki z Kartaginą przed zajęciem ich przez Arabów. Poniósł jednak klęskę. Został zamordowany w Syrakuzach 15 września 668 roku podczas kąpieli^[2]. Zabił go jeden z jego dworzan, koubikoularius Andrzej. Po jego śmierci cesarzem ogłosił się komes Opsikionu Mezizios, którego kilka miesięcy później, z silnym poparciem papieża Witaliana^[3] zastąpił prawowity następca – syn Konstantyn IV.

Zwłoki Konstansa przywieziono do Konstantynopola i pochowano w kościele Świętych Apostołów^[4].

Jego żoną była Fausta, córka Valentinusa. Konstans miał z nią trzech synów:

• Konstantyna IV, współcesarza od 654 i kolejnego cesarza,
• Herakliusza, współcesarza w latach 659–681,
• Tyberiusza, współcesarza w latach 659–681.

Przypisy

Bibliografia

• AleksanderA. Krawczuk AleksanderA., Poczet Cesarzy Bizantyjskich, Warszawa: wyd. Iskry, 2006, ISBN 83-244-0025-7, ISBN 978-83-244-0025-6, OCLC 749138189 .brak strony (książka)
• Historia Świata 600-800-Pochód Islamu tekst Stephen G. Hyslop; wyd. Amber Warszawa 1998 ISBN 83-7169-795-3
• John Norman Davidson Kelly: Encyklopedia papieży. Tadeusz Szafrański (tłum.). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2006. ISBN 83-06-02998-4.

Linki zewnętrzne

• Hausmeier Ebroin, Kaiser Konstans II. und die Legitimation merowingischer Herrschaft in Gallien im 7. Jahrhundert.