Międzynarodowa Organizacja Pomocy Rewolucjonistom

Symbol Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom

Międzynarodowa Organizacja Pomocy Rewolucjonistom (MOPR)^[1], ros. Международная организация помощи борцам революции (МОПР) – organizacja społeczna założona 18 marca 1922^[2] roku w Moskwie w celu niesienia pomocy rewolucjonistom, więźniom politycznym i ich rodzinom, prowadząca także międzynarodowe kampanie protestacyjne. Posiadała 70 sekcji i około 14 milionów członków, do rozwiązania w 1947 r. podporządkowana była Międzynarodówce Komunistycznej^[3].

Przewodniczącymi organizacji byli:

Julian Marchlewski 1922–1925
Clara Zetkin 1925–1927
Jelena Stasowa 1927–1937

MOPR tworzyła sekcje krajowe (najczęściej nielegalne).

W Polsce była to Czerwona Pomoc w Polsce (formalnie obejmująca trzy osobne organizacje: dla terenów polskich, Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi) – koordynowana i nadzorowana przez Komunistyczną Partię Polski. Rozwiązana z KPP.

Jej amerykańską sekcją była Międzynarodowa Obrona Pracy.

Pierwsza kampania MOPR wspomagała bułgarskie ofiary kontrrewolucji po upadku powstania wrześniowego w 1923 roku. MOPR organizowała również m.in. masowe żądania uwolnienia Antonio Gramsciego we Włoszech i Georgi Dymitrowa w Niemczech czy też Sacco i Vanzettiego w USA.

Przypisy

↑ W książce Anne Applebaum "Gułag" organizacja ta nosi nazwę: Międzynarodowe Towarzystwo Pomocy Bojownikom Rewolucji.
↑ Czerwona pomoc w Polsce, [w:] JózefJ. Czyżewski JózefJ. (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 66 .
↑ Encyklopedia Powszechna Tom 3. 1975 ↓, s. 115.