Pańszczycka Przełączka Wyżnia
![]() Od lewej: Wierch pod Fajki, dwie Pańszczyckie Czuby, Pańszczycka Przełączka Wyżnia, Skrajny Granat | |
Państwo |
|
---|---|
Wysokość | ok. 2145 m n.p.m. |
Pasmo | Tatry, Karpaty |
Sąsiednie szczyty | Skrajny Granat, Zadnia Pańszczycka Czuba |
Położenie na mapie Tatr ![]() | |
Położenie na mapie Karpat ![]() | |
![]() |
Pańszczycka Przełączka Wyżnia (słow. Vyšná Panščická štrbina, niem. Obere Pańszczyca-Scharte, węg. Felső-Pańszczyca-csorba[1]) – położona na wysokości ok. 2145 m niewielka przełęcz w północnej grani Skrajnego Granatu, pomiędzy Skrajnym Granatem (2225 m) a Pańszczyckimi Czubami (dokładniej Zadnią Pańszczycką Czubą (ok. 2150 m)). Z przełęczy na północny zachód w kierunku Czarnego Stawu Gąsienicowego spada żleb ograniczający od strony północnej zachodnią ścianę Skrajnego Granatu (ok. 360 m wysokości). Do Pańszczycy opada żleb, dołem przechodzący w piarżysko[2].
Przez przełęcz nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny, ale znajduje się w rejonie dopuszczonym do uprawiania wspinaczki skalnej (ale tylko od strony Doliny Gąsienicowej)[3]. Prowadzą przez nią 3 drogi wspinaczkowe:
- Północno-zachodnim żlebem (od żółtego szlaku na Skrajny Granat); 0 stopień trudności w skali tatrzańskiej, czas przejścia 30 min,
- z Pańszczycy; I, 1 godz.,
- z Granackiej Przełęczy(trawersem północno-wschodniej ściany Skrajnego Granatu); 0, 5 min[2].
Pierwsze znane wejście turystyczne (od zachodu) – Walenty Gadowski, Jakub Gąsienica Wawrytko starszy i Józef Gąsienica Wawrytko starszy[4].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6e/Granaty_2T15.jpg/240px-Granaty_2T15.jpg)
Przypisy
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2016-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24] .
- ↑ a b WładysławW. Cywiński WładysławW., Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7 .
- ↑ Dozwolone rejony wspinaczkowe w TPN [online] [dostęp 2019-01-04] .
- ↑ Witold HenrykW.H. Paryski Witold HenrykW.H., Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Zawrat – Żółta Turnia, t. 2, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951 .