Stefan II (papież)

Ten artykuł dotyczy papieża Stefana panującego w latach 752-757 . Zobacz też: Stefan II – papież elekt, którego wybrano w roku 752.

Stefan II (Stefan III)

Stephanus Secundus

Papież Biskup Rzymu
Data i miejsce urodzenia	ok. 714 Rzym
Data i miejsce śmierci	26 kwietnia 757 Rzym
Miejsce pochówku	bazylika św. Piotra
Papież
Okres sprawowania	26 marca 752–26 kwietnia 757
Wyznanie	chrześcijaństwo
Kościół	rzymskokatolicki
Pontyfikat	26 marca 752
Multimedia w Wikimedia Commons

Stefan II lub Stefan III^[a][1] (zm. 26 kwietnia 757) – 92. papież w okresie od 26 marca 752 do 26 kwietnia 757^[2].

Życiorys

Był Rzymianinem, synem Konstantyna z rodziny zamieszkującej rejon S. Maria in Via Lata (Via del Corso)^[3][4]. Późniejsza tradycja przypisała mu przynależność do bogatego rodu Orsinich^[2], co jednak jest wątpliwe z uwagi na brak potwierdzenia w źródłach mu współczesnych^[5][6]. Wraz ze swoim bratem Pawłem (późniejszym papieżem), został diakonem, za czasów Zachariasza^[1].

Jego pontyfikat był okresem słabości papiestwa. Rzym był atakowany przez króla Longobardzkiego, Aistulfa, który pomimo że przyrzekł 40-letni pokój z Rzymem, nałożył na każdego mieszkańca roczny podatek^[1]. Ponieważ kolejne poselstwa do Aistulfa i do cesarza Konstantyna V nie skutkowały, Stefan jako pierwszy papież przeszedł Alpy i zwrócił się po pomoc do frankijskiego króla Pepina Małego^[1], uczestnicząc w pokutnej procesji^[2]. Pepin, pamiętając o długu wdzięczności, wysłał do papieża Chrodeganga z Metzu, który wraz ze Stefanem wyruszyli do Pawii, a następnie do Ponthiou^[1]. 6 stycznia 754 władca Franków spotkał się z papieżem, który w pokutnym stroju padł mu do stóp i prosił o ochronę przed Longobardami^[1]. Pepin i jego synowie zobowiązali w roku 755 dbać o bezpieczeństwo Rzymu oraz kilku innych miast i obszarów, jako własności św. Piotra (darowizna Pepina Małego, która dała początek Państwu Kościelnemu – jego pozostałością jest dzisiejszy Watykan)^[1].

W zamian Stefan namaścił króla i jego rodzinę oraz nadał dziedziczny tytuł patricius romanorum^[1]. Stało się to podwalinami ścisłych powiązań papiestwa z francuskimi królami. Niewiele później odnowione zostało Cesarstwo Rzymskie – Leon III koronował 25 grudnia 800 roku syna Pepina Małego, Karola Wielkiego, na cesarza.

Pepin dotrzymał obietnicy i w sierpniu 754 pokonał Aistulfa i zawarł z nim pierwszy pokój w Pawii. Wkrótce potem król Longobardów ponownie wkroczył do Rzymu i Pepin ponownie go pokonał i wygnał z miasta (drugi pokój w Pawii w czerwcu 756). Dzięki temu Rzym odzyskał Rawennę, Pentapolis i Emilię^[1]. Po śmierci Aistulfa, który nie miał dzieci, Stefan skutecznie poparł kandydaturę Dezyderiusza z Toskanii i dzięki temu odzyskał Bolonię^[1].

Następcą Stefana został jego brat, który przyjął imię Paweł I.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Hubert Jerzy Kaczmarski: Poczet Papieży: Biskupi Rzymu od św. Piotra do Jana Pawła II. Warszawa: Novum, 1986, s. 193.
• Pope Stephen (II) III. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-10-14]. (ang.).