Efrem

Efrem
Kilise Babası - Kilise Doktoru
Doğum	306 Nusaybin (Nisibe)
Ölüm	9 Haziran 373 Urfa
Kutsayanlar	Katolik Kilisesi, Doğu Ortodoks Kilisesi, Lüteryan Kilisesi, Anglikan Komünyonu
Yortu	18 Haziran (Batı Kilisesi); 28 Ocak (Doğu Kilisesi) ; Paskalya'dan önce 7inci cumartesi (Süryani Kilisesi)

Nusaybinli Efrem ya da Süryani Efrem (Aramice: ܡܪܝ ܐܦܪܝܡ ܣܘܪܝܝܐ Mār ʾAp̄rêm Sūryāyā "Suriyeli Efrem"; d. 306, Nisibe – 9 Haziran 373, Urfa), Süryani diyakon, din öğretmeni, mistik ve Kutsal Kitap yorumcu. Aziz olarak hürmet gösterilir, 1920 yılından itibaren Katolik kilisesi tarafından Kilise Doktoru olarak tanınmaktadır. Yortusu 18 Hazirandır (Batı Kilisesi) ve 28 Ocaktır (Doğu Kilisesi).^[1]

Süryanice konuşan kilise geleneğinde, Kilise Babaları arasında en önemlisi kabul edilir.^[2]

Hayatı

Babası pagan idi. Yetişkin olarak vaftiz olmuş, ruhbanlık yapmamıştır. Bir sürede manastır yaşamını seçmişti. Veba kurbanlarına yardımcı olurken hastalığa yenik düşmüştür.^[3]

Efrem ve Çalışmaları

Efrem çeşitli ilahiler, şiirler ve vaazlar yazmış, bir yorumlama kitabını da kaleme alarak İznik ortodoksluğunu savunmuştur. Onun tarafından yazılmış dört yüzden fazla ilahi korunmuştur. İlahileri İncil kaynaklarından, popüler geleneklerden ve diğer din ve felsefelerden alınmış zengin bir görselliğe sahiptirler.^[1]

Özellikle etkili olmuş olanlar Sapkınlıklara Karşı İlahiler’dir. Efrem kendi cemaatini, erken Kilise'yi bölme riskini taşıyan sapkınlıklara karşı uyarmak için bu ilahileri kullanmıştır. Sapkınlıklara Karşı İlahiler’de renkli metaforlarla Mesih’in enkarnasyonu tam olarak insan ve tam olarak ilahi biçimde betimlenmiştir. Efrem Mesih’in insan ve ilahi birliğinin barışı, mükemmelliği ve kurtuluşu temsil ettiğini savunmuştur.^[4]

Efrem’e çoğunlukla daha sonraki yüzyıllarda Süryani Hristiyan geleneğinin eğitim merkezi haline gelen Edessa’nın (Urfa) Yorumcu Okulu'nun kuruculuğu atfedilmektedir.^[4]

Çoğu döneminin Hristiyan yazarı gibi, ölümü bedenin dirilişine kadar ruhun girdiği bir çeşit uyku olarak görmüştür. Bakire Meryem’e büyük bir bağlılığı vardı ve Meryem’in dünyaya günahsız geldiğine inanmaktaydı, bu inancın dogma haline gelmesi ancak 19. yüzyılda olmuştur.^[5]

Efrem eserlerini sadece orta Aramice’nin bir diyalektiği olan Süryanice’de yazmıştır, Bazı eserleri günümüze sadece çeviri olarak ulaşmıştır (ağırlıklı olarak Ermenice).

Kaynakça