Angelo De Donatis

Angelo de Donatis
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Angelo de Donatis (2023)
Herb duchownego Nihil caritate dulcius
Nic słodszego nad miłość
Kraj działania

Włochy, Watykan

Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1954
Casarano

Penitencjarz większy
Okres sprawowania

od 2024

Wikariusz generalny Rzymu
Okres sprawowania

2017–2024

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

12 kwietnia 1980

Nominacja biskupia

14 września 2015

Sakra biskupia

9 listopada 2015

Kreacja kardynalska

28 czerwca 2018
Franciszek

Kościół tytularny

bazylika św. Marka w Rzymie

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

9 listopada 2015

Miejscowość

Rzym

Miejsce

bazylika św. Jana na Lateranie

Konsekrator

Franciszek

Współkonsekratorzy

Agostino Vallini
Beniamino Stella

Konsekrowani biskupi
Giacomo Morandi 30 września 2017
Daniele Libanori 13 stycznia 2018
Paolo Ricciardi 13 stycznia 2018
Gianpiero Palmieri 24 czerwca 2018
Dario Gervasi 18 października 2020
Enrico Feroci 15 listopada 2020
Benoni Ambăruș 2 maja 2021
Attilio Nostro 25 września 2021
Riccardo Lamba 29 czerwca 2022
Baldassarre Reina 29 czerwca 2022
Daniele Salera 29 czerwca 2022
Davide Carbonaro 4 maja 2024
Współkonsekrowani biskupi
Michele Di Tolve 2 września 2023
Alfonso Amarante 6 października 2023

Angelo De Donatis (ur. 4 stycznia 1954 w Casarano) – włoski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup, biskup pomocniczy rzymski w latach 2015–2017, wikariusz generalny Rzymu i tym samym archiprezbiter bazyliki św. Jana na Lateranie w latach 2017–2024, administrator apostolski suburbikarnej diecezji Ostii w latach 2017–2024, kardynał prezbiter od 2018, administrator apostolski sede vacante egzarchatu apostolskiego Włoch w latach 2019–2020, Penitencjariusz Większy od 2024.

Życiorys

Studiował w seminarium w Tarencie, a następnie w Papieskim Wyższym Seminarium Duchownym w Rzymie. Licencjat z zakresu teologii moralnej uzyskał na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 12 kwietnia 1980 w katedrze Wniebowzięcia NMP w Nardò biskup Antonio Rosario Mennonna – biskup diecezjalny Nardò.

28 listopada 1983 został inkardynowany do diecezji rzymskiej. W latach 1980–2015 pełnił liczne funkcje w ramach struktur Wikariatu Rzymskiego, a także pracował w rzymskich parafiach: kościele św. Saturnina, kościele Zwiastowania Pańskiego i bazylice św. Marka – gdzie od 2003 był proboszczem. W roku 2014 wygłosił rekolekcje wielkopostne dla papieża i Kurii Rzymskiej.

14 września 2015 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym diecezji rzymskiej ze stolicą tytularną Motula[1]. Święcenia biskupie otrzymał 9 listopada 2015 w bazylice św. Jana na Lateranie. Udzielił mu ich sam papież, w asyście kardynała Agostino Valliniiego, wikariusza Rzymu, i Beniamino Stelli, prefekta Kongregacji ds. Duchowieństwa. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Nihil caritate dulcius” (Nic słodszego nad miłość).

26 maja 2017 został wyniesiony do godności arcybiskupa oraz ustanowiony jednocześnie wikariuszem generalnym Rzymu i archiprezbiterem bazyliki św. Jana na Lateranie, zastępując na tym stanowisku kard. Agostino Valliniego[2], a 29 czerwca tegoż roku został mianowany administratorem apostolskim suburbikarnej diecezji Ostii.

20 maja 2018 podczas modlitwy Regina Coeli papież Franciszek ogłosił, że mianował go kardynałem[3]. 28 czerwca 2018 na konsystorzu w bazylice św. Piotra kreował go kardynałem prezbiterem, a jako kościół tytularny nadał mu bazylikę św. Marka w Rzymie[4]. 7 października 2018 uroczyście objął swój kościół tytularny w Rzymie.

11 lipca 2019 papież Franciszek mianował go administratorem apostolskim sede vacante egzarchatu dla wiernych katolickich obrządku bizantyjskiego, zwanego także Ukraińskim Kościołem Greckokatolickim we Włoszech[5], a 24 października 2020 papież zwolnił go z funkcji administratora egzarchatu Włoch[6].

W marcu 2020 został zakażony koronawirusem SARS-CoV-2 i został przewieziony do Polikliniki Gemelli[7].

6 kwietnia 2024 papież zwolnił go z obowiązków wikariusza generalnego diecezji rzymskiej i mianował go penitencjarzem większym[8].

Przypisy

  1. Nomina di Vescovo Ausiliare di Roma [online], press.vatican.va, 14 września 2015 [dostęp 2015-09-15]  (wł.).
  2. Rinuncia del Vicario Generale per la Diocesi di Roma e Arciprete della Basilica Papale di San Giovanni in Laterano e nomina del successore [online], press.vatican.va, 26 maja 2017 [dostęp 2017-05-26]  (wł.).
  3. Annuncio di Concistoro il 28 giugno per la creazione di nuovi Cardinali, 20.05.2018. vatican.va. [dostęp 2019-05-20]. (wł.).
  4. Papież Franciszek ustanowił 14 nowych kardynałów. ekai.pl, 2018-06-29. [dostęp 2018-06-30].
  5. Erezione dell’Esarcato Apostolico per i fedeli cattolici ucraini di rito bizantino residenti in Italia e nomina dell’Amministratore Apostolico sede vacante. vatican.va, 2019-07-11. [dostęp 2019-07-11]. (wł.).
  6. Termine dell’incarico di Amministratore Apostolico sede vacante dell’Esarcato per i fedeli cattolici ucraini di rito bizantino residenti in Italia e nomina dell’Esarca Apostolico. press.vatican.va. [dostęp 2020-10-24]. (wł.).
  7. Kard. De Donatis zarażony koronawirusem. ekai.pl. [dostęp 2020-03-31].
  8. Resignations and Appointments [online], press.vatican.va [dostęp 2024-04-06] .

Linki zewnętrzne

  • Nota biograficzna Angelo De Donatisa na stronie Penitencjarii Apostolskiej. [dostęp 2024-05-01]. (wł.).
  • Nota biograficzna Angelo De Donatisa na stronie diecezji rzymskiej. diocesidiroma.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-02-29)]. (wł.).
  • Nota biograficzna Angelo De Donatisa na stronie Stolicy Apostolskiej. [dostęp 2024-05-01]. (wł.).
  • Angelo De Donatis w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy  [dostęp 2023-06-29] (ang.)
  • Angelo De Donatis [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2017-05-26]  (ang.).
  • p
  • d
  • e
Kardynał
biskup
kardynałowie
elektorzy
kardynałowie
nieelektorzy
Kardynał
prezbiter
kardynałowie
elektorzy
kardynałowie
nieelektorzy
Kardynał
diakon
kardynałowie
elektorzy
kardynałowie
nieelektorzy
Powiązane
byli
kardynałowie

Liczba purpuratów wynosi 237 zaś uprawnionych do udziału w Konklawe wynosi 127
(a) – utracił prawa elektorskie, pomimo nie ukończonych 80 lat

  • p
  • d
  • e
Wikariusze
przed 1558
  • Giovanni Marsicano (1106/1107)
  • Pietro Senex (1115, 1117–1120)
  • Corrado Demetri (1130–1137[A])
  • Gregorio Centu (1160)
  • Juliusz (1161–1164)
  • Giovanni da Sutri (1164–1165, 1177)
  • Walter (1167–1168)
  • Gerardo (1184–1188)
  • Ottaviano di Paoli (1198)
  • Pietro Gallocia (1206)
  • Pietro Sasso (1217)
  • Romano Bonaventura (1236)
  • Giacomo Pecoraria (1238)
  • Stefano Conti (1245–1251)
  • Riccardo Annibaldi (1252)
  • Tommaso Fusconi di Berta (1260)
  • Giovanni Colonna (1262)
  • Tommaso da Lentini (1264)
  • Aldobrandino Cavalcanti (1272)
  • Latino Malabranca Orsini (1279)
  • Bartolomeo di Grosseto (1288)
  • Giovanni di Iesi (1290, 1295)
  • Salvo di Recanati (1291)
  • Lamberto di Veglia (1296)
  • Alemanno di Tiro e Oristano (1299)
  • Ranuccio di Cagliari (1301)
  • Niccolò Alberti (1302)
  • Giovanni di Osimo (1303)
  • Giacomo di Sutri (1303)
  • Guittone Farnese (1307)
  • Isnardo Tacconi (1309)
  • Ruggero da Casole (1313)
  • Giovanni di Nepi (1317)
  • Andrea di Terracina (1322, 1325)
  • Angelo Tignosi (1324, 1325)
  • Giovanni Pagnotta (1334, 1335)
  • Nicola Zucci (1341)
  • Raimondo di Rieti (1343)
  • Ponzio di Orvieto (1348, 1349)
  • Giovanni di Orvieto (1361)
  • Pietro Boerio (1365)
  • Giacomo di Muti (1369)
  • Luca Gentili Ridolfucci (1375)
  • Stefano Palosi (1380)
  • Gabriele Gabrieli (1383)
  • Lorenzo Corvini (1389)
  • Giovanni di San Paolo fuori le Mura (1392)
  • Francesco Scaccani (1394, 1399)
  • Paolo di Francesco di Roma (1405, 1407)
  • Francesco di San Martino (1411)
  • Giacomo Isolani (1414–1418)
  • Sante di Tivoli (1420, 1421, 1424)
  • Nicola Lazzaro di Guinigi (1427)
  • Daniele Gari Scotti (1431)
  • Gasparre di Diano (1431)
  • Stefano di Volterra (1434)
  • Genesio di Cagli (1435)
  • Andrea di Osimo (1437)
  • Giosuè Mormile (1441)
  • Onofrio Francesco (1444)
  • Roberto Cavalcanti (1447, 1448)
  • Berardo Eroli (1449)
  • Francesco de Lignamine (1458, 1459)
  • Giovanni Neroni (1461, 1462)
  • Nicola Trevisano (1479, 1487)
  • Leonardo di Albenga (1485)
  • Giacomo Botta (1486, 1489)
  • Jaime Serra i Cau (1492, 1494)
  • Pietro Gamboa (1501)
  • Pietro Accolti (1505)
  • Domenico Giacobazzi (1511)
  • Andrea Giacobazzi (1520)
  • Paolo Capizucchi (1521)
  • Bartolomeo Guidiccioni (1539)
  • Pomponio Cecci (1540)
  • Filippo Archinto (1542)
  • Ludovico Beccadelli (1554)
  • Pietro di Lucera (1555)
  • Virgilio Rosario (1555)
Wikariusze
od 1558
  1. urząd sprawował jeszcze trzykrotnie: w 1145, 1147–1149 i 1150–1152
  • VIAF: 106153953291005562464
  • GND: 1206556404
  • SUDOC: 230307701
  • SBN: PBEV016570
  • WorldCat: viaf-106153953291005562464